Γράφει ο Μάρκος Παλαμάρης για την κατηγορία
Προβληματισμοί Εν Τήνω
ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή…
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον…
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζιπ εν καλή καταστάσει…
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικός…*
Η Τήνος αποτελεί μέρος ενός συμπλέγματος νησιών , στα οποία η έννοια της φρενήρους ημερολογιακής επαγγελματικής περιόδου – η οποία ελληνιστί καλείται «σεζόν», καθηλώνει ολόκληρα συστήματα πολιτών για την επερχόμενη καταιγίδα επισκεπτών από την περίοδο της άνοιξης μέχρι και την εποχή του φθινοπώρου, με αποκορύφωμα, όπως γίνεται ευκόλως αντιληπτό, τους μήνες του καλοκαιριού.
Σαφέστατα, αποτελεί περίοδο κατά την οποία χιλιάδες κόσμου δουλεύουν ασταμάτητα, ούτως ώστε να βιοποριστούν και να αποκτήσουν τα αγαθά και τις υπηρεσίες , οι οποίοι εκείνοι κρίνουν απαραίτητα για τους ίδιους και τους οικείους τους. Οι περισσότεροι στην Ελλάδα βιοποριζόμαστε άμεσα ή έμμεσα από τη βαριά (sic) βιομηχανία της χώρας, τον τουρισμό.
Λυπηρό, αλλά ισχύει.
Παρόλα αυτά, ο κύκλος άγχους για το συγκεκριμένο σύνολο ανθρώπων ξεκινάει – αν φθίνει ποτέ στους χαλεπούς καιρούς εντός των οποίων διαβιούμε- όχι μόνο από την προετοιμασία και τα έξοδα προετοιμασίας χώρων κλπ, αλλά κυρίως από ένα σχετικά νέο φαινόμενο στην Ελλάδα του Νeogreecan Dream. Έλλειψη Προσωπικού.
Ζητείται / Ζητούνται … Ένα δυό, τρία, χίλιαδεκατρία άτομα, bartenders, baristas, service, chef’s , sous-chefs, haute cuisine chefs, pastry chefs, concierges, συνεργεία καθαρισμού, τεχνικό προσωπικό, προσωπικό ξενοδοχείου, διαχειριστές καταλυμάτων ετσέτερα, ετσέτερα…
Ποτέ δεν έχουν εμφανιστεί τόσες πολλές ανάγκες μαζεμένες για έναν , πολυδαίδαλο είναι η αλήθεια, κλάδο. Ένα σύγχρονο θεωρείο δημοπράτησης δεξιοτήτων και γνώσεων εμπειρικών.
-«Έχετε βρει εσείς;»
-«Μπα, τίποτα…Εσείς;»
-«Όχι ακόμη. Έχεις λαγό;»
-«Έχω λαγό, έχει ουρά;»
Ούτε λαγός , ούτε ουρά. Στο τέλος, ωστόσο, οι σύγχρονοι πολυμήχανοι Οδυσσείς , θα τη βρουν την άκρη. Έστω και αν χρειαστεί να δουλεύουν οι ίδιοι νυχθημερόν , ασταμάτητα, με κόστη στο σώμα και την ψυχή που δε φαίνονται άμεσα.
Ίσως, αν υπήρχε μια οργανωμένη προσπάθεια εκπαίδευσης προσωπικού που ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με τα τουριστικά επαγγέλματα στο νησί. Ίσως, αν παντρεύονταν η ανάγκη με τη γνώση, η κάλυψη των αναγκών με τεχνογνωσία, η ελάττωση των απαιτήσεων με την επιβολή του μέτρου.
Ίσως, αν οι πολύ ενεργοί και άξιοι συγχαρητηρίων σύλλογοι που ασχολούνται με τον τουρισμό σε συνεργασία με τους φορείς (Δήμος, Περιφέρεια) να συζητούσαν για τη ίδρυση ενός μικρού δημόσιου φορέα εκπαίδευσης πάνω στα τουριστικά επαγγέλματα, ώστε να δημιουργούν προσωπικό σε όλους τους τομείς που άπτονται του τουρισμόυ. Πολλά παιδιά δε θα έφευγαν για να ξοδέψουν τα χρήματά τους σε αμφιβόλου ποιότητας ιδιωτικές σχολές σε μεγάλες πόλεις, αλλά και αν επέλεγαν να φύγουν , τουλάχιστον οι εν Τήνω φορείς θα τους παρείχαν την επιλογή.
Γιατί να μην έρχονται και το χειμώνα και άτομα από αλλού να σπουδάσουν πάνω στο κατά πώς φαίνεται μοναδικό παραγωγικό (;) προϊόν μιας χώρας χωρίς σχέδιο και πλάνο βιώσιμο, αλλά με ήλιο, θάλασσα και Greek Summer;
Όταν δεν υπάρχει κάτι ή είναι σε έλλειψη και είναι απαραίτητο, το δημιουργείς.
Βέβαια υγεία, νερό, περιβάλλον και πολιτισμό δε δημιουργείς αλλά …Who cares?
Ίσως να υπήρχε μια δικλείδα ασφαλείας ,γιατί πολύ απλά φαίνεται ότι «δε θα βγαίνει στο φινάλε» . Στο τέλος, θα είμαστε τόσο φτωχοί και χωρίς δυνάμεις που το μόνο που θα έχουμε εν πληθώρα , θα είναι λεφτά.
*[…] Έβγαλε την ατζέντα του, έκοψε ένα φύλλο κι έγραψε με το μολύβι του:
«ΖΗΤΕΙΤΑΙ ελπίς»
Αποσπάσματα από τη συλλογή διηγημάτων του Αντώνη Σαμαράκη «Ζητείται Ελπίς» , 1954