Γράφει ο Μάρκος Παλαμάρης.
Την ίδια στιγμή που επιστήμονες πάσης προελεύσεως κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τη μη βιωσιμότητα της υπερδόμησης στα νησιά εδώ και καιρό, έρχεται σε δημόσια διαβούλευση το καινούριο πολυνομοσχέδιο για την, μεταξύ άλλων, εκτός σχεδίου δόμηση στις Κυκλάδες.
Ξαφνικά, οι περισσότεροι εκ των ιθυνόντων νόων, οι οποίοι ευθύνονται για τον κατακερματισμό και τον βιασμό ενός μεγάλου μέρους της νησιωτικής υπαίθρου της χώρας μας, καλούν πολίτες να λάβουν μέρος σε μια καλοστημένη παράσταση – φάρσα ντυμένη τον μανδύα της δημόσιας διαβούλευσης.
Τη στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων διαπράττουμε καθημερινά μια παρανομία σε κάθε μας δραστηριότητα, ξαφνικά καλούμαστε να μάθουμε να λειτουργούμε ως νομιμόφρονες “Ευρωπαίοι”. Διαβούλευση, συζήτηση,
συμπερίληψη. Λέξεις κατ’ουσίαν άγνωστες στη χώρα του Ωχαδερφισμού, της
ανυπότακτης καφρίλας ενάντια στους θεσμούς, του νεοελληνικού ναρκισσισμού για το ποιος την έχει πιο μεγάλη (την πισίνα, την βίλα, την πορτοφόλα). Ας μην αναφέρουμε καλύτερα την αισθητική και την εναρμόνιση με το τοπίο και τους κατά τόπους οικισμούς.
Αἰδώς Ἀργεῖοι!*
Εκπρόσωποι κλάδων, οι οποίοι παραδοσιακά έβαλαν και βάζουν το λιθαράκι τους να εισέλθουν κατασκευαστές/αρχιτέκτονες/ επενδυτές “Δούρειοι Ίπποι”, Μεσσίες με δύο γράμματα παραπάνω που λένε ότι θα κουβαλήσουν το άρμα της «νομιμοφροσύνης», καταστρέφοντας μακιαβελικά τα πάντα , μην υπολογίζοντας τίποτα μπροστά στο ιδίον όφελος , καλούν τους πολίτες να τους κάνουν ενημερωτικό μάθημα για τα νομοσχέδια. Ακόμη και τη στιγμή που γράφεται το άρθρο, σε πολλά μέρη της επικράτειας επεκτείνονται στάβλοι για να γίνουν σπίτια ακριβώς πάνω στη θάλασσα, εκτελούνται εργασίες δίχως τις προβλεπόμενες άδειες σε περιοχές Natura, μηχανήματα ρημάζουν διαδοχικά αγροτικούς δρόμους για να περάσουν ετσιθελικά τα υλικά ώστε να ανεγερθούν εξοχικές κατοικίες, παρανομίες μικρού ή μεγάλου βεληνεκούς υποθηκεύουν το μέλλον των γενεών των νησιωτικών και όχι μόνο περιοχών. Σαφώς, υπάρχουν και μερικοί επαγγελματίες που διαφέρουν, αλλά η αγορά αυτορυθμίζεται με την επαγγελματική εξόντωση και τον κοινωνικοπολιτικό αποκλεισμό τους.
Πώς γίνεται ένας δάσκαλος που κάνει τα στραβά μάτια στην αντιγραφή των
αγαπημένων μαθητών του- και εκείνοι γνωρίζοντας ότι έχουν πλάτες, αντιγράφουν με άνεση- να μάθει στους υπόλοιπους να κοιτάνε το γραπτό τους και να διαγωνίζονται δίκαια;
Στο περιβάλλον μιας σχολικής τάξης, ωστόσο, οι δάσκαλοι- «αυθεντίες» θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι γόνιμο μάθημα γίνεται μόνο όταν η “αυθεντία” αμφισβητείται, όταν οι απόψεις των μαθητών ακούγονται , όταν η διαπαιδαγώγηση βασίζεται σε πανανθρώπινες αξίες, όταν, όταν…
Μερικά από τα σημαντικότερα μαθήματα των κύκλου σπουδών σε δημοτικό,
γυμνάσιο, λύκειο είναι η Μελέτη Περιβάλλοντος, η Οικιακή Οικονομία, η Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή και η Πολιτική Παιδεία. Απαξιωμένα αντικείμενα, τα οποία, μαζί με τις άχρονες αξίες του αλληλοσεβασμού, της αλληλεγγύης, της αγάπης για τη φύση και τον άνθρωπο και την έννοια του μέτρου στη ζωή μας, είναι τόσο επίκαιρα. Ο συνδυασμός αυτός μαζί θα μπορούσε να ενσταλάξει μια διαφορετική νοοτροπία σε μας, στους προγόνους μας, στους απογόνους μας.
Όλα είναι θέμα καλλιέργειας, παιδείας και κοινωνικοπολιτικής διαπαιδαγώγησης. Από πτυχία και επαγγελματικές κάρτες και επιτυχίες ο ταλαίπωρος κοσμάκης χόρτασε.
Όσον αφορά στα του οίκου μας, η νέα Δημοτική Αρχή (όχι μόνο οι εκπρόσωποι της παράταξης που κέρδισε , αλλά όλοι οι εκλεγμένοι) έχουν την ευλογία και την κατάρα να χρεωθούν τη διάσωση ή την καταστροφή του νησιού. Όμως, η ευθύνη βαραίνει και εμάς τους ίδιους. Αν συνεχίσουμε να ψάχνουμε παραθυράκια, πελατειακές σχέσεις κλπ, τότε είμαστε συνεργοί του «εγκλήματος».
Ίσως θα πρέπει να ενεργοποιηθεί τοπικώς και πανελληνίως το αντανακλαστικό της κοινωνίας που απεχθάνεται να υποβαθμίζουν τη νοημοσύνη ολόκληρης μερίδας πολιτών της κάστες ανθρώπων, οι οποίες θεωρούν ότι με το εκτόπισμα που τους προσφέρει το χρήμα και η όποια εφήμερη εξουσία έχουν πάνω σε αυτόν τον τόπο μπορούν να ορίζουν τις τύχες ενός τόπου, ο οποίος θα κληροδοτηθεί στις – ατυχήσασες αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε με την ίδια νοοτροπία – επόμενες
γενιές.
Ας σκεφτούμε ότι, όταν μετά από μερικά χρόνια θα φύγουμε από τη ζωή, αντί να ποτίζουν τα μνήματά μας δάκρυα ευγνωμοσύνης και σεβασμού, θα τα ποτίζουν λύματα. Αντί για τιμητικές εκδηλώσεις, θα εκστομίζονται κατάρες για την καταστροφή της περιβαλλοντικής και πολιτιστικής κληρονομιάς. Δε θα ακούγονται ωραίες ιστορίες για τους παλιούς, αλλά οιμωγές γύρω από το πώς τα λεφτά, τελικά, δεν είχαν και τόσο πολλή σημασία, ώστε να θυσιαστεί ένας ολόκληρος τόπος και οι άνθρωποί του στο Μαμωνά 11 .
Με ζήλο στα σκολειά της προδοσίας
του σάπιου αιώνα σέπεται η γενιά!
Χαίρονται της σκλαβιάς την ξεγνοιασιά
και τρέμουν του λαού την παρουσία.
*«Αἰδώς Ἀργεῖοι!», Βάρναλης Κ., απόσπ.
Έχουμε ευθύνη όλοι.
Δεν είναι όλα λεφτά.
- 1 Η θεολογική σημασία του όρου σχετίζεται με την πλεονεξία και προσκόλλησης στα υλικά αγαθά. Κατά την Καινή Διαθήκη Η αξία των φθαρτών αγαθών είναι μειωμένη κάτω από το πρίσμα της μέλλουσας ζωής (Λουκ. 6,20.24), και ο Μαμωνάς είναι άδικος, αλλά και ψεύτης και απατηλός, αφού είναι μωρία να στηρίζεται κανείς σε φθαρτά αγαθά τα οποία ο χρόνος αφανίζει και ο θάνατος αχρηστεύει (Ματθ. 6,19-20).
πηγή : https://el.wikipedia.org/ ↩︎