Το νερό μας κάποτε στο χωριό περίσσιο
και το κουβαλούσαμε από την πηγή,
με τη στάμνα, τον κουβά ή με το καρίκι
κι όλοι το σεβόμαστε! Ήτανε ζωή.
–
Κοπελιές, παιδιά μικρά μα και γεροντάκια
κάποιο σκεύος είχανε για μεταφορά,
δεν ήτανε εύκολο όλα τα σκαλάκια
να τ’ ανέβουν σ’κώνοντας στάμνες με νερά.
–
Τα λαγκάδια τρέχανε και πηγάδια τόσα,
υνταγοί χωμάτινοι για να ποτιστούν
τα μποστάνια, τα φυτά και τα περιβόλια
και τα ζώα για να πιούν και να δροσιστούν.
–
Μ’ αγκαριές και προσφορές από τους κατοίκους,
νοιάζονταν το σύνολο, ήταν λογικό,
δίχως συνεννόηση και χωρίς ομόνοια,
το νερό μες στο χωριό θα ’ταν λιγοστό.
–
Σεβασμός στο δώρο αυτό που χαρίζει η φύση,
μα όμως ανεξάντλητο δεν είναι θαρρώ,
άσκοπα αν το ρίχνουμε με σπατάλες τόσες
αν μας λείψει απ’ το χωριό θα ’ναι φοβερό!
–
Τήνος 25 Ιουνίου 2024
Νίκος Φώσκολος Καναλέτος
