Γράφει ο Μάρκος Παλαμάρης για την κατηγορία
Προβληματισμοί Εν Τήνω
Τήνος. Το χειροποίητο νησί. Όχι μονάχα επειδή εδώ χέρι ανθρώπινο σκάλισε το μάρμαρο, έπλεξε καλάθια, δάμασε την πέτρα και ζύμωσε χώμα και ιδρώτα σε τοπίο.
Άλλα γιατί κάθε της σπιθαμή είναι αποτέλεσμα μόχθου, επιμονής και σιωπηρής πίστης.
Και πάνω σε αυτή τη γη, κάποιοι σήμερα τολμούν να περπατούν άφοβα — χωρίς ρίζες, χωρίς μνήμη, δίχως σεβασμό.
Έρχονται με την άδεια της επιφανειακής τους ζωής στο χέρι, να καταναλώσουν έναν τόπο που δεν μπορούν να αγγίξουν.
Περπατούν με τα βρωμερά δάχτυλα των ποδιών γεμάτα άμμο πάνω σε ξερολιθιές αιώνων, χωρίς να νιώσουν το αίμα που τις στήριξε.
Στήνουν «εμπειρίες» σε χώρους που κάποτε ήταν ιεροί. Φωτογραφίζουν, ποστάρουν, φεύγουν. Και νομίζουν πως έζησαν την Τήνο.
Μα η Τήνος δεν είναι σκηνικό. Είναι βίωμα.
Η Τήνος δεν είναι μονάχα πέτρα, ούτε μόνο νησί. Είναι μια ζώσα, άχρονη πνευματικότητα. Ένα πεδίο που σφύζει από αόρατες δονήσεις, από μνήμες που δεν έχουν ηλικία.
Το ιερό εδώ δεν χρειάζεται όνομα..
Κι όμως έχει.
Είναι στον αέρα, στα χορτάρια, στη σιωπή ανάμεσα στις λέξεις των γερόντων.
Είναι το βλέμμα του βοριά που δεν αστειεύεται, η ηχώ μιας καμπάνας που δεν καλεί μόνο σε δέηση, αλλά σε επιστροφή.
Εδώ, η πίστη δεν φωνάζει. Ψιθυρίζει. Κρύβεται στα καθημερινά. Στο νερό που τρέχει σε μια πέτρινη γούρνα. Στο αλάτι που σκεπάζει τον ιδρώτα. Στο καλντερίμι που οδηγεί όχι στην «εμπειρία», αλλα στη συνάντηση με τον εαυτό.
Σήμερα, στη θέση της σιωπηλής ευλάβειας, ήρθαν οι έτοιμες λέξεις. Οι «επισκέπτες» αυτοαναγορεύονται γνώστες, curators, ξεναγοί της αυθεντικότητας. Περνούν από τους περιστεριώνες, τα ξωκλήσια, τα βουνά,αφήνοντας γόπες και ψηφιακά σκουπίδια πίσω τους , χωρίς να παίρνουν τίποτα ουσιώδες μαζί.
Δεν ακούν.
Δεν σκύβουν.
Δεν νιώθουν.
Η Τήνος δεν απαντά. Δεν διαμαρτύρεται.
Επιβιώνει.
Ενσωματώνει την ύβρι των περαστικών, όπως ενσωμάτωσε άλλοτε τον σεισμό, την ερήμωση, την ανυδριά.
Δεν την καταναλώνεις — σε διαβάζει.
Όποιος έρχεται μόνο για να πάει, φεύγει κενός.
Γιατί το νησί αυτό δεν συγχωρεί με κραυγές — σε σβήνει με σιωπή. Και νικά πάντα. Όχι με θόρυβο, μα με αντοχή.
Το φτιασίδι ξεφτίζει.
Το ψέμα περνά.
Η μνήμη αντέχει.
Η πίστη μένει.
Το χειροποίητο σώζεται — επειδή είναι αληθινό.
Και όποιος δεν μπορεί να το δεί, ας μείνει στο καράβι
Η Τήνος δεν είναι για όλους.
Είναι για όσους ξέρουν να σκύβουν. Να σιωπούν. Να θυμούνται.
Κι όμως, το νησί δεν απορρίπτει τον ξένο.
Δεν κλείνεται στον εαυτό του. Δεν το θέλει κανένας αυτό.
Δεν θέλει να γίνει φρούριο, μα ούτε και λούνα παρκ.
Η Τήνος έχει ανάγκη από παρουσίες με υπόσταση, από ανθρώπους με κουλτούρα, πνευματικό βάθος και διάθεση για γνώση.
Από εκείνους που δεν έρχονται να επιβληθούν, αλλά να αφουγκραστούν
Να περπατήσουν όχι για να φωτογραφίσουν μόνο, αλλά για να νιώσουν τη σιωπή των χωριών, το βάρος της πέτρας, τη δόνηση ένος τοπίου που έχει ακόμα φωνή.
Δεν ζητά θαυμαστές. Ζητά συνοδοιπόρους.
Όσους δε φοβούνται να συγκινηθούν.
Όσους αντέχουν να κοιταχτούν στον καθρέφτη της αλήθειας ένος χειροποίητου τόπου.
Γιατί η Τήνος μπορεί να σε δεχτεί —αρκεί να μην θες να την αλλάξεις.
Άλλα να αλλάξεις εσύ κοντά της.
