(Με τον όρο μνημείο ονομάζουμε κάθε τι που είναι άξιο μνήμης, που αξίζει δηλαδή να το θυμόμαστε και να το φέρνουμε στην μνήμη μας ως μια μαρτυρία της ιστορίας μας. Έτσι όλα τα κατάλοιπα τού ανθρώπινου παρελθόντος, ακόμα και τα πιο ταπεινά όπως ένα κελί ή ένα γεωργικό εργαλείο, θεωρείται μνημείο.)
Λένε, από κάποια παλιά ιστορία που έχω ακούσει, ότι κάποτε σε ένα μακρινό τόπο, μια άλλη εποχή, ήταν ένας λαός που ήταν περήφανος για τον πολιτισμό του. Επηρεασμένος από τις παραδόσεις του με τις ένδοξες κατασκευές και τα εντυπωσιακά κτίρια άρχισε και αυτός να δημιουργεί στον μικρό του τόπο. Φτωχός λαός βέβαια, προσπαθούσε μέσα από την βιοπάλη του να τα προσαρμόσει στα δεδομένα του και με μοναδικά υλικά το μάρμαρο και την πέτρα, αλλά κυρίως την πέτρα, άρχισε να δημιουργεί έχοντας ως γνώμονα την επιβίωση αλλά και το κάλλος. Χωρίς να το αντιληφθούν κατάφεραν η μία γενιά μετά τη άλλη και έφτιαξαν ένα τόπο πλούσιο σε μνημεία αξιοζήλευτα από όλους. Μα πιο πολύ για ένα παινεύονταν, που όμοιο του δεν υπήρχε σε άλλο τόπο. Ένα κτίσμα σαν μικρός πύργος τόσο όμορφο, με πέτρινα κεντίδια και στολίδια από ρόδακες, τρίγωνα και ρόμβους με 4 μικρούς κίονες στην οροφή του. Και τους άρεσαν τόσο πολύ που κτίσανε γύρω στα 1000 από αυτά σχεδόν παντού μέσα στην πόλη τους, μέσα σε ρεματιές, πάνω σε βουνοπλαγιές, δίπλα στα σπίτια τους.
Οι γενιές περνούσαν και κάποια στιγμή εμφανίστηκε στην πόλη τους μία όμορφη, χρυσοφορεμένη, με πλούσια κοσμήματα κόρη, ονόματι Λήθη. Εκείνη τους αποκάλυψε ότι έχει μαγικές ιδιότητες και θα τους έκτιζε ένα πηγάδι όπου θα ανάβλυζε μαγικό νερό, όπου θα έκανε σε όποιον το πίνει να ξεχνάει την φτώχεια του. Έτσι και έγινε. Όμως μαζί με την φτώχεια τους έσβησε και η λαχτάρα τους για ότι αξιόλογα κτίσματα είχαν φτιάξει μέχρι τότε, αφήνοντάς τα να ρημάζουν δίχως κανείς να το αντιλαμβάνεται. Και με κάθε μνημείο που καταστρεφόταν τόσο το πηγάδι μεγάλωνε.
Το τέλος της ιστορίας η αλήθεια είναι ότι δεν το θυμάμαι. Κάποιοι λένε ότι όλα τα μνημεία αυτής της πόλης καταστράφηκαν με αποτέλεσμα σιγά-σιγά να σβήσει και η ίδια η πόλη από την αγνωμοσύνη των κατοίκων της, λόγω της λησμονιάς από το μαγικό νερό, το οποίο έσβησε από την μνήμη τους τα πάντα. Άλλοι πάλι λένε ότι κάποιοι σοφότεροι αντιλήφθηκαν τις επιρροές του νερού, αντιστάθηκαν και με αυτογνωσία και τοπική συνείδηση τελικά κατάφεραν να σώσουν όλα εκείνα τα όμορφα μνημεία που έμοιαζαν με μικρούς πύργους και που αποτελούσαν και την ταυτότητα της πόλης τους. Έτσι το πηγάδι άρχισε σιγά-σιγα και πάλι να μικραίνει μέχρι που γκρεμίστηκε από μόνο του.