Στην σημερινή αναφορά πέσαμε σε ένα άρθρο για το Αμόρε. Αν ρωτήσεις ένα νέο για το Αμόρε όσο πιο νεότερος είναι τόσο λιγότερες ή καθόλου μνήμες έχει. Θα υπάρχει άραγε στο μέλλον κάποιο Σινεμά στο νησί; ή θα είμαστε όλοι με Netflix and chill. Είναι βέβαια μια μεγάλη κουβέντα για το αν χρειάζεται ή αν είναι βιώσιμο σε ένα νησί το σινεμά αλλά ας πάμε στο άρθρο μας. Το άρθρο αυτό είναι γραμμένο το 2013 σε ένα website φίλων του Σινεμά και περιγράφει μια ωραία αστεία ιστορία πίσω στο 1980 μέσα από το Σινεμά Αμόρε. ( Θα θέλαμε να ξέρουμε το όνομα του δημιουργού ώστε να το αναφέρουμε και να υπάρχει. Αν κάποιος το γνωρίζει μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μας στο email: info@tinosnews.gr ώστε να το συμπεριλάβουμε )
«Όταν ήμουν νήπιο ή πρώτη δημοτικού, το σχολείο μου στην Τήνο αποφάσισε να μας πάει σινεμά. Την προηγούμενη χρονιά μας είχαν πάει να δούμε τον Ταρζάν και έτσι η ιδέα ήταν να επαναληφθεί η επιτυχημένη εμπειρία. Αυτή τη φορά είχε έρθει η σειρά του Σούπερμαν. Θα πηγαίναμε στο σινεμά Αμόρε, το μοναδικό σινεμά που είχαμε στην Τήνο και το οποίο δεν θυμάμαι να έπαιζε τότε κανονικό πρόγραμμα. Μάλλον μόνο για μας τα παιδάκια θα το άνοιγαν.
Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και εμείς θα βλέπαμε τον πρώτο Σούπερμαν, του 1978. Θα μου πείτε, το καθυστερήσαμε λίγο. Ωστόσο, εκείνη την εποχή -όπως ήταν αναμενόμενο- οι ταινίες αργούσαν πολύ να έρθουν (αν έρχονταν ποτέ) στην Τήνο, οπότε φαντάζεστε τον ενθουσιασμό μας. Μία ολόκληρη τάξη πανευτυχής που θα έβλεπε αυτή την ταινία. Για μας η ταινία ήταν το σημερινό Avatar: ένα υπερθέαμα ήχου και εικόνας, στο οποίο τα μάτια και τα αυτιά μας δεν είχαν συνηθίσει.
Οι δάσκαλοι μας μάς έβαλαν στη σειρά και μπήκαμε μέσα στο σινεμά. Θυμάμαι ότι προβολατζής ήταν ένας θείος μου, αλλά και πάλι με εντυπωσίασε η αίσθηση του να βρίσκομαι σε αίθουσα και να κοιτάζω το λευκό πανί. Το σινεμά Αμόρε (που πλέον λειτουργεί σαν κινηματογραφική λέσχη) είναι χειμερινό και βρίσκεται στη Χώρα της Τήνου. Η ταινία ξεκινάει και εμείς χαιρόμαστε, χαιρόμαστε, χαιρόμαστε. Φανταστείτε, τώρα, ένα τσούρμο 6χρονα παιδάκια να κοιτάνε μαγεμένα στο πανί τον Σούπερμαν να πετάει (και να μη βλέπουν το σκοινί!) Μαγεία.
Έξω βέβαια γινόταν χαλασμός κόσμου. Κανονική πλημμύρα. Αστραπές, βροντές και τόσο νερό όσο δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Ενώ εμείς απολαμβάναμε την ταινία μας, ο ουρανός έριχνε καρέκλες.
Κάποια στιγμή η προβολή διακόπτεται γιατί από την κακοκαιρία κόβεται το ρεύμα. Βρε να περιμένουμε να ξανανοίξει, τίποτα. Και ξεκινά ένας θρήνος μέσα στο σινεμά, με όλα τα παιδάκια να κλαίνε και να φωνάζουν παραπονεμένα ότι «θέλουν να δουν τον Σούπερμααααααν». Του κάκου. Τι να κάνουν και οι δάσκαλοί μας; Αφού κόπασε η βροχή και η προβολή δεν επρόκειτο να συνεχιστεί, μας πήρανε και φύγαμε.
Ακόμα θυμάμαι το τραύμα που μου έχει μείνει, καθώς η ταινία είχε μπόλικη ώρα ακόμα να τελειώσει. Από τότε λες και έχω απωθήσει το τέλος. Όσες φορές και να τη δω, δεν μπορώ να θυμηθώ πως τελείωνε. Και περιμένω με την ίδια ανυπομονησία και προσμονή το τέλος.
Πάντως, για αρκετά χρόνια το σχολείο δεν μας ξαναπήγε να δούμε ταινία. Θα περνούσαν αρκετά χρόνια μέχρι να ξαναπάμε σινεμά με την τάξη -συγκεκριμένα στο λύκειο- και αυτό για να δούμε τον Οργασμό της Αγελάδας της Όλγας Μαλέα. Αλλά αυτή είναι μία εντελώς άλλη ιστορία».
Άρθρο από cinepivates.gr