Λεωφόρος Μεγαλόχαρης
Ανεβαίνοντας τη λεωφόρο Μεγαλόχαρης καταλαβαίνουμε αμέσως ότι ο δρόμος δεν είναι αντάξιος του ναού όπου οδηγεί. Οι πορτοκαλί κώνοι σήμανσης θυμίζουν περισσότερο εργοτάξιο και όχι το μεγαλύτερο προσκύνημα της Ορθοδοξίας. Ο διάδρομος μοκέτας που έχει τοποθετηθεί για τους πιστούς που ανεβαίνουν γονατιστοί, είναι φθαρμένη και ρυπαρή.
Δεν θα αρχίσω τις συγκρίσεις, για το πως οι ξένοι θα διαχειρίζονταν ένα τέτοιο μνημείο, το αντίστοιχο ίσως της Παναγίας της Λούρδης. Ούτε θα πω ότι τα βλέμματα είναι στραμμένα σε άλλα είδη τουρισμού και όχι στον θρησκευτικό τουρισμό. Αφήνω στην άκρη και όσα αφορούν την ίδια την πίστη και τις εκδηλώσεις της.
Ο προβληματισμός μου αφορά τη διαχείριση του δημόσιου χώρου. Η Τήνος είναι γνωστή πρώτα ως «το νησί της Παναγίας» και μετά ως νησί των μεγάλων ζωγράφων, το νησί της γαστρονομίας, το νησί με τους περιστεριώνες. Η λεωφόρος με τη θλιβερή μορφή βρίσκεται στο κέντρο και χρειάζεται άμεσα μια ανάπλαση. Και όταν μιλάμε για ανάπλαση, δεν εννοούμε την τυχαία φύτευση πρασινάδας ή να μπει ένα παγκάκι σε κάποια γωνίτσα που θα περισσεύει από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα. Ανάπλαση σημαίνει να σχεδιαστούν όλα από το μηδέν, από το λιμάνι ως την εκκλησία.
Ήδη ακούω τις πιθανές ενστάσεις. Από μαγαζάτορες για την ευκολία των πελατών που τώρα παρκάρουν εύκολα. Από οικογένειες για τα μωρά και τους ηλικιωμένους που δεν θα τα καταφέρνουν με την ανηφόρα. Από περίοικους που δεν θα μπορούν να πάνε σπίτι ειδικά όταν πεζοδρομείται η παραλιακή. Πράγματι, η πιθανότητα ανάπλασης δημιουργεί φόβους για μελλοντικά προβλήματα. Επιπλέον η λέξη «ανάπλαση» θυμίζει τσιμεντένιες ζαρντινιέρες και ξεραμένους φοίνικες σε αστρονομικό κόστος. Η ανάπλαση του δημόσιου χώρου όμως δεν είναι συνώνυμο ούτε του προβλήματος ούτε του σκανδάλου. Γίνεται για να αναδείξει το μνημείο, τη διαδρομή, το αστικό τοπίο.
Δεν αρκεί λοιπόν να πετάξουμε τους πορτοκαλί κώνους ή να αλλάξουμε χρώμα μοκέτας. Ένας διεθνής διαγωνισμός θα ήταν η καλύτερη λύση. Με διαβούλευση, δηλαδή πρώτα καταγράφουμε τις ανάγκες, από τους κατοίκους, τους εμπόρους, την εκκλησία, όλους, και μετά διαλέγουμε τους καλύτερους για το έργο. Όσο για το κόστος, υπάρχουν πάντα προγράμματα χρηματοδότησης αλλά χρειάζεται δουλειά για να κατατεθεί ο φάκελος. Προ διετίας υπήρχαν περί τα διακόσια εκατομμύρια για τέτοια έργα αστικών αναπλάσεων, από το Ταμείο Ανάκαμψης. Θέληση να υπάρχει και όλα γίνονται, απλά έχω την αίσθηση ότι αυτή η εικόνα που μου φαίνεται ντροπιαστική, σε κάποιους αρέσει και κάποιους τους βολεύει.
Μαρία-Χριστίνα Κέζα, δικηγόρος
Δυο Χωριά