Γράφει ο Κώστας Δανούσης
ΕΝΑ ΠΡΑΣΙΝΟ ΦΥΛΛΟ…
Την Πέμπτη, 23 Νοεμβρίου, ο Σύλλογος «Φίλοι της Τήνου», στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, βράβευσε πέντε ανθρώπους που με το έργο τους συνέβαλαν στην έρευνα, διάσωση, ανάδειξη και προβολή του Πολιτισμού και της Ιστορίας του νησιού μας (κ. Σοφία Στάικου, Δρ Αλέκο Φλωράκη, π Μάρκο Φώσκολο, κ. Κώστα Δανούση και κ. Θέμη Ροδαμίτη). Επρόκειτο για μια όμορφη εκδήλωση, για την οποία είμαστε ευγνώμονες. Σημασία δεν έχουν τόσο τα πρόσωπα –υπάρχουν και πολλοί άλλοι άξιοι τιμής- όσο το γεγονός ότι για πρώτη φορά αναγνωρίζεται σε τέτοιο επίπεδο η σημασία της παράδοσης, του πολιτισμού κα της Ιστορίας για τη σύγχρονη κοινωνία του νησιού μας. Παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια ότι ο πολιτισμός (όχι βέβαια το φολκλόρ) δεν απασχολεί ιδιαίτερα τους θεσμικούς φορείς. Και όμως, σε μια κοινωνία, στην οποία τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάνουν ό,τι μπορούν για να ευνουχίσουν την κριτική σκέψη και να αποδομήσουν τις ιδιαίτερες ταυτότητες –εκείνες που λειτουργούν ως δεσμοί συνοχείς- οι παραδόσεις, ο πολιτισμός και η ιστορία είναι τα τελευταία μετερίζια αντίστασης στην χειραγώγηση, την ομογενοποίηση και την ευτέλεια των καιρών. Είμαστε ευγνώμονες ως άτομα για τον έπαινο, περισσότερο όμως για την προσπάθεια να αναδειχθούν ο πολιτισμός και η ιστορία «αγαθά εν κινδύνω»! Ευχαριστούμε τον Σύλλογο «Φίλοι της Τήνου», θα θέλαμε, όμως, να έχουν προηγηθεί οι θεσμικοί μας φορείς…
Διαβάστε επίσης την ομιλία που προσφώνησε την βραδιά της βράβευσής του
Ο ΕΡΓΑΤΗΣ ΤΗΣ ΕΔΕΚΑΤΗΣ ΩΡΑΣ….
Την περασμένη Πέμπτη, 23 Νοεμ., ο Σύλλογος «Φίλοι της Τήνου» μας βράβευσε για τη συμβολή μας στην ,έρευνα, μελέτη και ανάδειξη της Ιστορίας και του Πολιτισμού του τόπου (κ.κ. Σοφία Στάικου, π. Μάρκο Φώσκολο, Δρ Αλέκο Φλωράκη και Θέμη Ροδαμίτη). Για τη δουλειά μου μίλησε εκ μέρους της Αδελφότητας των εν Αθήναις Τηνίων ο κ. Πέτρος Χαλάς και τον έπαινο τον απένειμε ο Πρόεδρος του ΔΣ Τήνου κ. Πέτρος Μαρκουΐζος. Αντιφωνώντας, ευχαρίστησα τον Σύλλογο και είπα:
«Βρίσκομαι εδώ από λογιστικό λάθος -΄η μάλλον από «δημιουργική λογιστική» που στηρίζεται στην παραβολή του εργάτη της ενδεκάτης ώρας-, αφού η δουλειά μου είναι δυσανάλογα μικρότερη από εκείνη εκείνη των άλλων τιμωμένων.
Η βράβευση –ο της δικαιοσύνης στέφανος- ακολουθείται από ένα αίσθημα μελαγχολίας, αφού παραπέμπει στο Παύλειο «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα…» (ΠροςΤιμόθεον Β΄, 4, 7-8), νεοεεληνιστή «στο καλό Βαγγέλη μου».
Όμως έρχεται ο «Οδυσσέας» του Alfred Tenysson (Poems, 1842), o οποίος κουρασμένος από το ντάντεμα των εγγονών του και τη διαρκή γκρίνια της Πηνελόπης –δεν την ενοχλούσε τόσο η επταετής περιπέτεια της Καλυψώς όσο τα κρυφά βλέμματα της Ναυσικάς- που καλεί τους παλιούς συντρόφους στα κουπιά
«Δεν είν’ αργά να γνωρίσουμε έναν καινούργιο κόσμο.
Ρίξτε το πλοίο στη θάλασσα και πιάστε τα κουπιά
Να πλεύσουμε πέρα απ’ το ηλιοβασίλεμα,
Εκεί που τ’ άστρα βυθίζονται στον ορίζοντα της Δύσης.
Ίσως φτάσουμε στα Μακάρια νησιά
Και δούμε το μεγάλο Αχιλλέα που κάποτε γνωρίσαμε.
Πολλά έγιναν μα πολλά μένουν να γίνουν,
Δεν είμαστε τόσο δυνατοί όσο εκείνες τις μέρες τις παλιές
Που κινούσαμε γη και ουρανό. Είμαστε αυτοί που είμαστε.
Με την ίδια φλόγα στις καρδιές μας.
Αδύνατοι πια από το χρόνο και τη μοίρα
Μα δυνατοί στη θέληση να προσπαθούμε, να ψάχνουμε,
Να βρίσκουμε και να μην παραδοθούμε…».
Συνέκδημοι, συνοδοιπόροι πέντε δεκαετιών. Μην αφήσετε τα κουπιά προτού η θάλασσα η ευρύστερνη μας κλείσει γιαπάντα στην απέραντη αγκαλιά της (Dante, Inferno, canto 26).