Ἀντιπαλεύοντας τήν παρακμή
Εὐχαριστῶ ὃλες καί ὃλους πού μέ τίμησαν μέ τήν ψῆφο τους. Εὐχαριστῶ τά τοπικά εἰδησεογραφικά πρακτορεῖα, τηνοςτoday, TinosNews, Tinos Live, εὐχαριστῶ τούς φίλους οἱ ὀποῖοι κοινοποιοῦσαν ἀναρτήσεις μου, ὃσους μέ ἐστήριξαν καί ὃσες μέ ἐνίσχυσαν.
Πρώτη φορά δήλωσα παρόν στήν διαδικασία τοῦ ἐκλέγεσθαι, καί μάλιστα σέ
συγκυρία δύσκολη. Ἒγινε μέ τήν ὀμίχλη πηχτή πάνω ἀπ’ τά κεφάλια μας· τήν ὀμίχλη τῆς μιζέριας καί τῆς ματαίωσης. Ὃταν φίλοι μέ ρωτοῦσαν τί ἒγινε, πῶς τό ’παθα αὐτό, ἢ ἂλλος μήπως εἶμαι ἂρρωστος! τούς ἀπαντοῦσα χαριεντιζόμενος: Ἡ ἀβάσταχτη γοητεία ἑνός τέλειου λάθους.
Μπορεῖ λοιπόν νά μήν τό ἐπεδίωξα ἢ οὐδέποτε νά τό εἶχα ὀνειρευτεῖ, καθ’ ὃτι ἂλλες οἱ προτεραιότητές μου, ἀλλά δέν τό μετάνιωσα στό ἐλάχιστο. Δυσανασχετῶ ὃμως καθ’ ὃτι στήν διαλεκτική τῆς πολιτικῆς σἠμερα, πού ἡ ἐθνική καί κοινωνική ἀτμόσφαιρα ἐναλλάσσεται μέ τήν συνθήκη ρωμαϊκοῦ ἀμφιθεάτρου. ὂντας ἐθισμένοι στό ἀρνητικό, πού ζητᾶμε ὂλο καί ἀγριώτερο θέαμα, ὃλο καί πιό ἐντυπωσιακές πτώσεις, καί πού τά ἀποκαλυπτήρια δρώμενα καταντοῦν συμβολική ἀνθρωποφαγία, ὁ υποψήφιος πού ἒρχεται ὡς ἀνατροπέας, νά ξηλώσει τό μαγαζί μέχρι καί τά ὑδραυλικά, κουβαλάει ὡς ὑλικά ἀνακαίνισης τά μπάζα τῆς φθοράς, τῆς προσωπικῆς του φθορᾶς.
Ὃταν ὁ Ὀδυσσέας συστήθηκε στόν Πολύφημο ὡς Οὖτις, ὡς Κανένας, ἡ
μεγαλοφυΐα τοῦ ποιητή δέν ἐπέτρεψε στόν Κύκλωπα νά παραξενευθεῖ ἢ νά διστάσει. Ὁ μόνος τρόπος νά καταλάβει ἓνα τέρας τόν Ἂλλο εἶναι νά τόν νοιώθει σάν τίποτα. Τό Κανένας ἦταν γιά τόν ἀπρόσωπο Κύκλωπα ἀρκετό, ἀλλά ὑπεραρκετό καί γιά τόν Ὀδυσσέα: Ἡ αὐτοεξουδένωσή του, ὁ αὐτομηδενισμός του, ἒστω φραστικός, ἀπεδείχθει σωτήριος. Σωτήριος γιά τόν πολυμήχανο Ὀδυσσέα, ἀλλά καί γιά τόν Ἑλληνικό πολιτισμό, ὁ ὁποῖος δέν μπορεῖ κατά κανένα τρόπο νά ἐννοήσει τόν Ἂλλο ὡς τίποτα. Ὁ Ἂλλος εἶναι πάντα κάποιος καί μάλιστα ἐπώνυμος, κάποιος ὁ ὁποῖος μέ τήν Δημοκρατία ριζώνει καί μεγαλώνει στό δικό μας «κανείς». Αὐτός ὁ «κανείς» πού ὃλοι μας φέρουμε καί καθημερινά ζητᾶμε, ἀποκλείει τήν ἒκπτωση τοῦ Ἂλλου σέ τίποτα, ὃποιος καί νά εἶναι αὐτός ὁ Ἂλλος, καί ἒρχεται φυσικό ἀκόμη καί ὁ αντίπαλός νά γίνεται σκοπός ζωῆς μας. Μέ τήν ἂνοιξή μας, ὡς πολίτες ἒναντι ὂλων τῶν συμπολιτῶν μας, ἀρχίζουμε τήν νέα μεγάλη ὀδύσσεια τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ Ἐγώ στήν Ἰθάκη τῆς Δημοκρατίας, μέσω τοῦ ἀναγεννητικοῦ «κανείς». Φαντάζομαι τό καινούργιο αὐτό ταξίδι, τῆς πορείας μεταξύ τοῦ Ἐμεῖς καί τοῦ Ἂλλου, στά χέρια τῶν παιδιῶν μας. Σ’ ἐμᾶς δέν ἀπομένει παρά νά τό ἀκολουθήσουμε διαβάζοντας στά ἀκατασκεύαστα λόγια τῆς ἀνοιξιάτικης ψυχῆς τους, τόν δικό τους ἀληθινό ἑαυτό, φυσικά έφ’ ὃσον περιμένουμε κάποια ἂνθιση καί στήν δική μας ψυχή. Τό ἒχουμε ἀνάγκη. Καί γιά νά μᾶς φέρουν λίγο ἀπό τόν δικό τους «αέρα»· ἀλλά καί γιά νά προκύψει μιά νέα γενιά πού θά πονάει τήν Ἑλλάδα, θά τήν καταλαβαίνει καί θά τήν ὑπερασπίζεται ἐκεῖ πού χρειάζεται. Ὂχι μόνο μέ πανηγύρια, καλά εἶναι κι’ αὐτά, ἀλλά ἐπαγγελματικά και ἀποτελεσματικά μέ ριζοσπαστισμό και ρίξεις.
Γιῶργος Δημόπουλος