Γράφει ο Μάρκος Παλαμάρης (Μπούμπας)
«Στα ‘λεγα ιγώ…»
Ένα από τα απωθητικότερα και εκνευριστικότερα πράγματα, τα οποία μπορεί ένα ανθρώπινο αυτί να ακούσει πάνω στη ζέση και την ανυπομονησία της εφηβικής/νεανικής περιόδου είναι : «Στα ‘λεγα εγώ» . Θυμάμαι τη γιαγιά μου την Γιοάννα στο χωριό το καλοκαίρι :
«Μην τρέχ’ς με το ποδήλατο στην κατ’φούρα!»
Βουρ δικάβαλο στην κατηφόρα της πλατείας και μπουμ απάνω στα ντουβάρια και κλάματα και ράμματα μετά.
«Στα ΄λεγα ιγώ!»
«Μην τυχόν και ανέβ’ς σε μ’χανάκ’»
«Άλα κάπα»* ο Μάρκος με το παπί και σπασμένη κλείδα και ανοιγμένο κεφάλι στο Φαλατάδο.
«Στα ‘λεγα ιγώ!»
«Μην πιάν’ς έτσ’ το φούρνο τ’ πάππους’ . Θα καείς»
Άπειρα καψίματα βαθιά στο χέρι.
«Στα ‘λεγα ιγώ!»
Έπαθα. Έμαθα; Θα δείξει!
Τα λόγια σιγά σιγά στερεύουν , καθώς η διάθεση προβληματισμού και κριτικής ελάχιστα απέχουν από τη γραφικότητα.
Ας κάνει ο αναγνώστης την αναλογία τώρα με τα σημερινά δεδομένα του νησιού:
Ληστείες, βανδαλισμοί, ναρκωτικά, ξύλο, πιστόλια, παράνομα κτίσματα εκεί που σκάει το κύμα, περιβαλλοντική ρύπανση, εξάντληση φυσικών πόρων , μηδενικός σεβασμός στο ντόπιο ανθρώπινο στοιχείο και την καθημερινότητά του, καχυποψία.
Κοινός παρονομαστής όλων : Η ακόρεστη , λυσσώδης πείνα του ανθρώπου για τα λεφτά.
Σε ένα παράλληλο σύμπαν ενός μακρινού παρελθόντος οι μπαρμπάδες μας θα τσακώνονται σε καφενείο κάποιου ξεχασμένου χωριού πίνοντας «μπο(υ)ρνιόκοι»*. Οι άμιες* θα σιγομιλούν επιτιμητικά περιμένοντας να ξεαχνίσει η μπουγάδα στις πλύστρες. Όλοι τους ψάχνουν τις αιτίες που τα περισσότερα παιδιά γίναμε ΤΟΣΟ κακομαθημένα.
Το μόνο πράγμα που φαίνεται ότι θα μείνει στο τέλος της τουριστικής περιόδου είναι λεφτά. Και αυτό , πράγματι, θα είναι απίστευτα θλιβερό.
Παναγία μ’ βόηθα, να μ’ σώσω κι πω : «Στα ‘λεγα ιγώ»…
*Άλα κάπα : όταν αναποδογυρίζει κάτι
*Μπο(υ)ρνιόκος , ο: Αλκοόλ χαμηλής ποιότητας, πιθανώς προερχόμενο από τη μεσαιωνική αγγλική γλώσσα / σύνθετη λέξη από το poor (φτωχός) και το nock (κρότος μεταξύ άλλων). Ίσως επειδή οι κατώτερες τάξεις στη Μεσαιωνική Αγγλία δεν είχαν χρήματα έπιναν ή έφτιαχναν πολύ κακής ποιότητας αλκόολ και έπεφταν κάτω από το μεθύσι κάνοντας θόρυβο.
*Άμια , η: τίτλος προσφώνησης μεσήλικης/ηλικιωμένης, συνηθέστερα, γυναίκας, προερχόμενος πιθανώς από τη Μικρά Ασία / Πόλη.