Το καλοκαίρι το οποίο “πέρασε και δεν ακούμπησε” στην Τήνο υπήρξε μια ακόμα επιβεβαίωση της πολιτιστικής ανισορροπίας που βιώνει ο τόπος. Σκόρπιες «ψιχάλες» πολιτισμού, μερικές έντιμες προσπάθειες μελετημένων ανθρώπων, ήρθαν να δροσίσουν για λίγο την αχανή έρημο μιας πολιτιστικής πραγματικότητας που ολοένα και περισσότερο στραγγίζει από ουσία.
Στον αντίποδα, όσοι εμφανίζονται ως «πολιτιστικοί ταγοί», επιλέγοντας να εκφράσουν το νησί μέσα από δράσεις, εκδηλώσεις ή πρόχειρες «παραστάσεις», συχνά δεν καταφέρνουν παρά να παράγουν φτηνές καρικατούρες της Τηνιακής κουλτούρας.
Άνευ παιδείας, άνευ μελέτης, άνευ σεβασμού στην ιστορικότητα και τη βαθιά κοινωνική σημασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, το αποτέλεσμα είναι ορνιθοσκαλίσματα πάνω σε έναν πλούτο αιώνων.
Η παραγωγή πολιτισμού δεν είναι στιγμιαία έμπνευση ούτε εύπεπτη αισθητική εντύπωση. Είναι θυσία χρόνου, αμέτρητες ώρες έρευνας, διαβάσματος, επιτόπιας μελέτης, συνομιλίας με τους ανθρώπους του τόπου και εξορθολογισμού πληροφοριών μέσα από μια αργή, κοπιαστική, αλλά βαθιά δημιουργική διαδικασία.
Ο πραγματικός πολιτισμός χτίζεται με μόχθο, συνέπεια και ειλικρινή αγάπη.
Απέναντι σε αυτό, η αμαθής και αμετροεπής σύγχρονη ψηφιακή κοινότητα που λυμαίνεται “σεζονικά” το νησί, ταΐζει τον επισκέπτη με έναν συρφετό λανθασμένων πληροφοριών, επιφανειακών εικόνων και γυαλισμένων ψευδαισθήσεων.
Αντί για μνήμη, ποτίζει λήθη. Αντί για αλήθεια, αναπαράγει παραπληροφόρηση. Αντί για πολιτισμό, εμπορεύεται ένα ψηφιακό πλαστικό βδέλυγμά του.
Καμία δαιμονοποίηση των σύγχρονων μεθόδων προώθησης και προβολής. Ίσα ίσα που βοηθούν πέρα ως πέρα ως εργαλεία, ΑΝ χρησιμοποιηθούν σωστά από τους σωστούς ανθρώπους.
Ο έλεγχος, ωστόσο, των παρεχόμενων πληροφοριών οφείλει να είναι ενδελεχής, σταθερός, μόνιμος και διαρκής.
Η ανάγκη για εκπαίδευση –και κυρίως επανεκπαίδευση– όλων όσων προαλείφονται ως φορείς πολιτισμού στην Τήνο είναι σήμερα πιο επιτακτική από ποτέ. Ο πολιτισμός δεν μπορεί να αφεθεί σε πρόχειρους εντυπωσιασμούς ή σε κενές αναρτήσεις που συλλέγουν στιγμιαία likes.
Είναι ευθύνη όλων μας να επαναφέρουμε στο επίκεντρο την ουσία: τη μνήμη, τη γνησιότητα, την αλήθεια. Για τα παιδιά, για τους νέους, για όλους και όλες.
Μέχρι τότε, θα συνεχίσουμε να ζούμε με «ψιχάλες» πολιτισμού σε μια έρημο που ζητά απεγνωσμένα να πιει νερό.
Η αποσύνθεση είναι ο πρόλογος της σύνθεσης.
