Γράφει ο Μάρκος Παλαμάρης για την κατηγορία
Προβληματισμοί Εν Τήνω
Μια απρόσεκτη στιγμή από ομάδα ανηλίκων στον Πάνορμο άναψε φωτιά στον χλοοτάπητα του γηπέδου, καίγοντας λίγα τετραγωνικά συνθετικού γρασιδιού. Η ζημιά είναι πραγματική, η αποκατάσταση απαραίτητη.
Αυτό που καίει περισσότερο, όμως, δεν είναι ο τάπητας, αλλά η αντίδρασή μας.
Μέσα σε λίγες ώρες, η είδηση έγινε αντικείμενο διαδικτυακού λιθοβολισμού, με μερίδα συμπολιτών να ζητά «την κεφαλή των παιδιών επί πίνακι» – λες και η δημόσια διαπόμπευση ανηλίκων θα σώσει το γήπεδο ή θα μας κάνει καλύτερους.
Την ίδια στιγμή, ζούμε σε μια κοινωνία που:
Κάνει ότι δεν βλέπει τη διακίνηση ναρκωτικών στα στέκια της.
Γυρνά την πλάτη στο μεγαλύτερο κομμάτι του νομοθετικού πλαισίου, εφαρμόζοντάς το επιλεκτικά και μόνο όταν βολεύει σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας.
Παραμελεί συστηματικά την εκπαίδευση και διαπαιδαγώγηση των παιδιών της, ιδιαίτερα των εφήβων, μέχρι να βρεθεί μια «ευκαιρία» να τους καταδικάσει.
Και τότε, ξαφνικά, βρίσκει φωνή.
Στρουθοκαμηλίζει μπροστά στα πραγματικά προβλήματα, αλλά φουσκώνει από αγανάκτηση για λίγα καμένα κομμάτια χλοοτάπητα.
Η λύση; Όχι κυνήγι μαγισσών, αλλά ουσιαστική επανόρθωση. Με το φτωχό μου το μυαλό θα πρότεινα:
Κοινωνική εργασία των ανηλίκων στην αποκατάσταση του γηπέδου και σε άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις του νησιού.
Εκπαιδευτικό πρόγραμμα από την Πυροσβεστική για την πρόληψη πυρκαγιών και την προστασία της κοινής περιουσίας.
Χρηματική αποζημίωση από τους γονείς για τη ζημιά, με δυνατότητα τμηματικής καταβολής.
Έτσι, το λάθος μετατρέπεται σε μάθημα ευθύνης και όχι σε στίγμα.
Αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να δούμε κατάματα την κοινωνική σήψη που επιλέγουμε να αγνοούμε, ας μην παριστάνουμε τους αυτόκλητους υπερασπιστές της νομιμότητας για μερικά μέτρα καμένου χλοοτάπητα.
Γιατί όσο εμείς ασχολούμαστε με τον καπνό, η πραγματική φωτιά συνεχίζει να καίει – και είναι πολύ πιο επικίνδυνη.
Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω.
Βρήκαμε ανήλικες Υπατίες να σκίσουμε τις σάρκες τους με αιχμηρά όστρακα ενήλικης τοξικότητας.
