Γράφει ο Μάρκος Παλαμάρης για την κατηγορία
Προβληματισμοί Εν Τήνω
«αὐτὰρ ἐμεῖο
τοῦτο τὸ δείλαιον γένετο βρέφος· αἴθε γὰρ αὐτόν
βλητὸν ὑπ᾽ Ἀπόλλωνος ἐμαὶ χέρες ἐκτερέιξαν·
νῦν δὲ κακὰ βούβρωστις ἐν ὀφθαλμοῖσι κάθηται.»
Μτφ. «Μα από μένα
γεννήθηκε το άθλιον ετούτο τέκνο. Και μακάρι αυτό,
χτυπημένο απ᾽ τον Απόλλωνα τα χέρια μου να θάβαν με τιμές.
Τώρα μπροστά στα μάτια μου δεν είναι πια παρά η ίδια η Πείνα.»
Καλλίμαχος, Ύμνοι 6.99 – 6.101
Σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη πραγματικότητα, σε ένα ρηχό -από ό, τι
αποδεικνύεται – πέρασμά μας από το μάταιο τούτο κόσμο, καλούμαστε συνεχώς να αξιολογούμαστε για το αποτύπωμα που αφήνει το ίχνος μας επάνω στο χώμα που πατούμε.
____________________________________________________________
- Ο Ερυσίχθονας ο Θεσσαλός ήταν μυθικός γιος του Μυρμιδόνα ή του Τρίοπα και εγγονός του θεού Ποσειδώνα. Γνωστός για την ασέβειά του, μια ημέρα πήρε μαζί του 20 δούλους του και πήγε στο άλσος που είχαν αφιερώσει οι Πελασγοί στη θεά Δήμητρα. Εκεί διέταξε τους δούλους να κόψουν τα δέντρα για να μπορέσει να χτίσει εκεί παλάτι στο οποίο θα γλεντούσε με τους φίλους του.
Ανάμεσα στα άλλα δέντρα βρισκόταν και μία πανύψηλη λεύκα που ήταν το αγαπημένο δέντρο της Δήμητρας. Γύρω από τη λεύκα αυτή οι Δρυάδες Νύμφες έψελναν τα όμορφα τραγούδια τους και χόρευαν τους μαγικούς χορούς τους. Ο ασεβής Ερυσίχθονας δεν σταμάτησε το καταστρεπτικό του
έργο ούτε μπροστά στο ιερό αυτό δέντρο. Με την πρώτη όμως τσεκουριά που του έδωσε παρουσιάσθηκε ενώπιόν του η ιέρεια της Δήμητρας Νικίππη, που δεν ήταν παρά η ίδια η θεά μεταμορφωμένη. Η ιέρεια προσπάθησε να σταματήσει το κόψιμο των δέντρων, αλλά ο Ερυσίχθονας την απείλησε με την αξίνα του.[…] Αλλά στο τέλος, ο Ερυσίχθονας, μη έχοντας να φάει τίποτα πια, άρχισε να τρώει το ίδιο του το κρέας μέχρι που πέθανε.
Πηγή : Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969 (μεταφόρτωση από Wikipedia)
Σε ένα διονυσιακό εκστατικό χορό της αδιάφορης συνάντησής με την ιερή πρόκληση του ζην, κατά τη διάρκεια του οποίου τα κύμβαλα του ατομισμού και του υλισμού συμπράττουν με την ηδονική μελωδία τής εφήμερης παρασιτικής μας ύπαρξης, το ωστικό κύμα της απληστίας μας και οι γδούποι των κοθόρνων μας θερίζουν και ποδοπατούν ό,τι όμορφο φαίνεται να υπήρξε.
Μετάθεση ευθυνών, ο δείκτης προτεταμένος να καταδεικνύει υπαίτιους, γυαλιά ηλίου να κρύβουμε το ένοχο βλέμμα της Ερυσιχθόνειας* λαιμαργίας μας και το ερώτημα παραμένει: ποιο είναι το αποτύπωμά μας στο νησί;
Άλλοι θα το κρίνουν αδιάφορο, άλλοι θα το κρίνουν μετέωρο, άλλοι θα το κρίνουν ελαφρό.
Ωστόσο, εμείς που είμαστε και αυτοί που θα έρθουν, όλοι μας τρωκτικά γοργά και γυμνασμένα με στεροειδώς ενδυναμωμένους τετρακέφαλους να κινούμαστε άνετα στον τροχό που δεν οδηγεί πουθενά, περιμένουμε δύο μήνες ακόμη να ανοίξουμε την πόρτα του κλουβιού και να ξεχυθούμε λαίμαργα να καταβροχθίσουμε.
Έλλειψη παιδείας, έλλειψη γούστου, έλλειψη ταπεινότητας, έλλειψη ενσυναίσθησης.
Το ίχνος μας φαίνεται να είναι μια «μολυβιά που σβήνει και δεν αφήνει ούτε ένα ίχνος πουθενά. Ένα μικρό σημάδι που μες στον Άδη χάνεται και δε γυρνά»
Σεζόν 2024 ante portas.