“Χλωρό ραβδί ξηρό ραβδί,
άσπρο σταφύλι ροζακί
χλωρά βλαστάρια πέτα,
ροϊδοκόκκινη βιολέτα.…
Απάνω στα βλαστάρια της
και στα περικλωνάρια της
πέρδικες κελαηδούσαν
τζόγια μου και σε ξυπνούσαν. . . . “
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!
Σύλλογος Φιλοπροόδων Φαλατάδου
Οι στίχοι από τα “Παλαιά” Τηνιακά Κάλαντα της Πρωτοχρονιάς
Αρχιμηνιά καλή χρονιά, ψηλή μου δεντρολιβανιά κι αρχή καλός μας χρόνος, εκκλησιά με τ’ άγιο θρόνος.
Εκεί που τον ευλόγανε, παπάς τον ξημολόγανε, ήταν κι’ άγιος Βασίλης, ο λεβέντης μας κι ασίκης.
Βασίλη οπούθεν έρχεσαι και δεν μας εχαιρέτησες κι’ απούθεν κατεβαίνεις και δε μας ασυντυχαίνεις.
Κάτσε να φας κάτσε να πιεις, κάτσε τα πάθη σου να πεις, κάτσε να τραγουδήσεις και να μας ευχαριστήσεις.
Χλωρό ραβδί ξηρό ραβδί, άσπρο σταφύλι ροζακί, χλωρά βλαστάρια πέτα, ροϊδοκόκκινη βιολέτα.
Απάνω στα βλαστάρια της και στα περικλωνάρια της, πέρδικες κελαηδούσαν, τζόγια μου και σε ξυπνούσαν.
Δεν ήταν μόνο επέρδικες, γαρυφαλλιές λεβέντικες, ήταν και τρυγονάκια, μαύρα μου γλυκά ματάκια.
Κατέβηκε μια πέρδικα, στα νύχια της μπερδεύτηκα, να βρέξει το φτερό της, πάψε πλέον τη σκληρότης.
Να ράνει τον αφέντη μας, το ρήγα το λεβέντη μας, τον πολυχρονεμένο και στον κόσμο ξακουσμένο.
(ΑΛΛΑΖΕΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ) Εσένα πρέπ’ αφέντη μας καρέκλα καρυδένια για να ‘κουμπάς τη μέση σου, την μαργαριταρένια.
Επήκαμε τ’ αφέντη μας, πούμε και της κυράς μας.
Κυρά ψηλή, κυρά λιγνή, κυρά γαϊτανοφρύδα, που’ χεις τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρι αστήθι και του κοράκου το φτερό, βάζεις καμαροφρύδι.
Επήκαμε και της κυράς, ας πούμε και του γιου σας.
Έχεις και γιον στα γράμματα, βάλτονε στο ψαλτήρι, να τ’ αξιώσει ο Θεός να βάλει πετραχήλι.
Πολλά είπαμε και του υιού, ας πούμε και της κόρης. Έχεις και κόρη έμορφη, δεν έχει ιστορία, ούτε στην Πόλη βρίσκεται, ούτε στη Βενετία.
Κόψε το κιτρολέμονο και βάλτο μες στο μέλι γιατί ‘μαστε στα κάλαντα και είμαστε κουρασμένοι.
Αν είναι με το θέλημα, χρυσή μου περιστέρα, ανοίξατε την πόρτα σας να πούμε καλησπέρα.