Γράφει η Σοφία Ανδριώτη, Αρχαιολόγος
Την Τετάρτη 18 Ιουνίου, στους μόνιμους χώρους του Ιδρύματος Τηνιακού Πολιτισμού, υλοποιήθηκε μία ιδιαίτερη συνάντηση.
Χάριν στην Off Stream, μη κερδοσκοπικού φορέα πολιτισμού που στοχεύει στη συμπερίληψη και τη διαφορετικότητα στην έκφραση με αφετηρία τα σύγχρονα έργα τέχνης, η Τήνος και συγκεκριμένα το Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού έγινε ένα απ’ τα σημεία συνάντησης ενός βιωματικού πρότζεκτ, το 5ο στη σειρά, ενώ 4ο έγινε στο Μουσείο Κώστα Τσόκλη την Κυριακή, 15 Ιουνίου.
Το Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού ως σημείου συνάντησης προηγήθηκαν άλλοι τέσσερις χώροι πολιτισμού της Ελλάδας, ενώ έπονται ακόμη πέντε μουσεία- προορισμοί- σημεία συνάντησης.
Το πρότζεκτ αυτό της Off Stream, στο οποίο εντάχθηκε και το Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού, «συνδιαλέγεται» ,ουσιαστικά, με ένα έκθεμα από κάθε ένα από τα δέκα προεπιλεγμένα μουσεία της Ελλάδας, επιδιώκοντας να καταστήσει την τέχνη ισότιμα προσβάσιμη και κατανοητή σε όλους. Η λειτουργία του παρόντος πρότζεκτ υποστηρίζεται από το Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση και διαμέσου της ευγενικής χορηγίας της Alumil.
Το ένα έκθεμα που επιλέχθηκε για να «συνδιαλλαγεί» με το κοινό που παρευρέθηκε στη δράση της Τετάρτης 18ης Ιουνίου ήταν το πιστό αντίγραφο του γλυπτού «Άγγελος, Δόξα, Νίκη» του Γιαννούλη Χαλεπά. Το πρωτότυπο καλλιτεχνήθηκε μεταξύ του 1918-24 και αποτελεί μέρος της μόνιμης έκθεσης του Ιδρύματος Τηνιακού Πολιτισμού.
Η δράση ήταν ανοιχτή προς όλους. Το κοινό αποτελούταν από άτομα με και χωρίς αναπηρίες.
Μερικά λόγια για τη δράση:
«Ούσα παρευρισκόμενη εκεί ,ως ένα άτομο χωρίς ορατή αναπηρία, βίωσα κάτι το μοναδικό. Η προσέγγιση της τέχνης κατά τη συνάντηση, από τις ειδικούς, Χριστίνα και Στέλλα, ήταν πολυαισθητηριακή.
Για πρώτη φορά σ’αυτή τη συνάντηση, κλήθηκα να συστηθώ χωρίς το κοινωνικό μου «ψευδώνυμο», τις επαγγελματικές μου ιδιότητες δηλαδή, αλλά περιγράφοντας τα χαρακτηριστικά και την ενδυμασία μου. Έτσι, εναρμονίστηκα με τους ανθρώπους με οπτική αναπηρία. Πόσο πιο κοντά στην πραγματική μας αλήθεια μας φέρνει αυτό, αναρωτιέμαι;
Στη συνάντηση αυτή, μέσω της μεθοδικής και στοχευμένης καθοδήγησης της Χριστίνας και της Στέλλας το γλυπτό άρχισε να «ζωντανεύει», παίρνοντας τη μορφή που ο κάθε συμμετέχων ήθελε να του αποδώσει. Δεν υπήρχε λάθος και σωστό, αποδεκτό και μη, παρά μόνο ελεύθερη, αυθόρμητη έκφραση.
Στη συνάντηση, το ρήμα «βλέπω» αντικαταστάθηκε απ’ το «αγγίζω», ενώ το είμαι απ’το «συνυπάρχω».
Στη συνάντηση, η αόριστη- κατά πολλούς- έννοια της υλικότητας έγινε ορισμένη μέσω της δυνατότητας αφής του αντιγράφου και της συζήτησης γύρω από την αίσθησή της (της αφής).
Στη συνάντηση, η εικόνα μας για το γλυπτό δημιουργήθηκε μέσα απ’ τη φαντασία, την ενεργή ακρόαση απόψεων, την κοινή εμπειρία.
Στη συνάντηση, την ταυτότητα του έργου την «πλάσαμε» εμείς, εμπνεόμενοι απ’ τα δικά μας κοινωνικά, μορφωτικά υπόβαθρα.
Στη συνάντηση, οι αύλακες, οι όγκοι, οι διαγραμμίσεις και οι τραχύνσεις του γλυπτού είχαν σημασία περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Στη συνάντηση, το συλλογικό υπερείχε του ατομικού και το φως έναντι του φαινομενικού «σκοταδιού».
Η συνάντηση αυτή εμπεριείχε το βίωμα. Η συνάντηση αυτή ήταν το βίωμα».
Ευχαριστούμε!
Το επόμενο σημείο συνάντησης (06) είναι ο Πολυχώρος της Δημοτικής Πινακοθήκης Ηρακλείου.
Τα credits των φωτογραφιών ανήκουν: Hichem Merouche ©OffStream 2025
