Γράφει η Μαριέττα Ματθαιάσσου.
Έφτασα στο καμάρι στην Στενή.
Εκλεισα την πόρτα του αυτοκινήτου.
Ηταν μια μέρα μετά απο την γιορτή του Αγ. Αντωνίου.
Υπήρχαν σημαιάκια παντού.
Από την αίθουσα ακούγονταν ομιλίες και τραγούδια.
Βρήκα τον Νικόλα.
Με καλοσώρισε!
Στα βήματα που ακολούθησαν μέχρι την εκκλησία έδειχνε χαρούμενος αλλα και κουρασμένος.
-ήταν πολύ ωραία χθες έμαθα ε; Και του χρόνου να είστε καλα να τα ξανακανετε,του ειπα.
Τα μάτια του έλαμψαν.
Μου είπε οτι όλα ηταν υπέροχα, ήρθε κόσμος, πολύς κόσμος, τα φαγητά ήταν νόστιμα και έφτασαν για όλους και οτι παρ’ όλη την κούραση όλων των ανθρώπων που βοήθησαν για να πραγματοποιηθεί το πανηγύρι το διασκέδασαν πολύ.
Προσκύνησα.
Τον χαιρέτησα κι έφυγα
έφυγα κι ένιωθα λίγο πιο “μικρή”, λίγο πιο “ανάλαφρη”
Και καθώς έφευγα ήρθαν μνήμες.
Με το Καμάρι να ζωντανεύει στο μυαλό μου μαζί και οι άνθρωποί του, μαζί και οι παραδόσεις του μαζί και το πανηγύρι του.
Έφυγα γεμάτη συναισθήματα, νοσταλγία , μυρωδιές και εικόνες.
Και ολα αυτά χάρη σε αυτές τις γυναίκες και σε αυτούς τους άντρες που κάθε χρόνο καθαρίζουν, στολίζουν, μαγειρεύουν, συντονίζουν, οργανώνουν , πλένουν μα πάνω απ’ όλα κρατάνε ζωντανές παραδόσεις και μνήμες βάζοντας όλη τους την καρδιά και το μεράκι.
Γιατι όπως είπε και ο Νικόλας
“Όλα αυτά για να γίνουν Μαριέττα
Χρειάζονται χέρια και χρόνο…
Δεν γίνονται από μόνα τους”
Μακάρι να τους μοιάσουμε.
