Γράφει ο Κώστας Δανούσης
Στα τέλη του Δεκεμβρίου του 1700 πέρασε από την Τήνο ο Γάλλος βοτανολόγος Joseph Pitton de Tournefort σημείωσε ότι εξαιτίας της κακοκαιρίας δεν μπόρεσε να δει τα αξιοθέατα του νησιού, δηλαδή την Κιουρά Καρδιανή και το σπήλαιο του Αιόλου.
Η μαρτυρία αυτή είναι πολύ σημαντική μιας και 1500 χρόνια μετά επιβεβαιώνει την επιβίωση του μύθου του Αιόλου που τον συνδέει με τος υπώρειες του «ηνεμόεντος» Τσικνιά, μια σπηλιά που βρίσκεται κάτω από το προσκύνημα της Φανερωμένης.
Οι παραδόσεις, όμως, συνδέουν το σπήλαιο με μια τοποθεσία βορειοανατολικά της κορυφής του Τσικνιά, την αποκαλούμενη «Αχνίστρα», διότι στην τοποθεσία αυτή κάποια εποχή του χρόνου βγαίνουν (υδρ)ατμοί.
Μάλιστα κάποιες παραδόσεις ισχυρίζονται ότι η «Αχνίστρα» συγκοινωνούσε με το σπήλαιο του Αιόλου (αν έριχνες ένα πορτοκάλι έφτανε στη θάλασσα). Σήμερα κανείς δεν μπορεί να εντοπίσει με ακρίβεια την «Αχνιστρα» (ίσως ο τελευταίος που τη γνώριζε ήταν ο αείμνηστος Παναγιώτης Ματθαιάσσος). Πριν χρόνια ερευνήσαμε την περιοχή με τον Δρ Αλέκο Φλωράκη, αλλά ατυχήσαμε.
Αργά καταλάβαμε ότι δεν υπήρχαν ορατά σημάδια, αλλά οι (υδρ)ατμοί έβγαιναν από το έδαφος. Δεν υπήρχε (δε ρήκαμε) κάποια οπή, όπως αρχικά υπολογίζαμε.
Στο βιβλίο του π. Gaetano Romano, «Missione delle Compagnia di Gesu in Grecia», Palermo 1912, γίνεται αναφορά σε αυτή τη σύνδεση (τη θεωρεί υπαρκτή και αναφέρει ότι ήταν μια φλέβα θείου που κάηκε από κεραυνό).
